Transfobia wśród LGB

Każdy człowiek, bez względu na orientację, kolor skóry, wyznanie, status rodzinny, zawodowy czy majątkowy, potrzebuje przynależeć do kogoś lub czegoś. Potrzebuje być częścią czyjegoś życia lub częścią grupy – mniejszej lub większej. Gdy nie przynależy się do nikogo i niczego pogłębia się poczucie pustki i samotności. Traci się wolę życia.

Nawet ludzie, którzy akceptują swoją samotność lub, po prostu, przywykli do niej, szukają „swojego miejsca” wśród innych ludzi, a czasem wśród zwierząt. Zobaczcie, jak wielu samotnych ludzi ma w domu psa, kota lub innego zwierzaka. Posiadanie zwierzęcia daje poczucie przynależności do drugiej żywej istoty, ale również do grupy psiarzy czy kociarzy. Podświadomie szukamy grupy, z którą w jakikolwiek sposób identyfikujemy się. Szukamy ludzi, wśród których możemy czuć się dobrze, bezpiecznie, którzy mają podobne zainteresowania, wyznają podobne wartości lub zaangażowanych w Wielką Wspólną Sprawę.

Od najmłodszych lat szukałem swojego miejsca wśród ludzi i nie mogłem go znaleźć, bo nigdzie nie pasowałem, a jeśli nawet pasowałem, to na krótko, zanim inni nie zorientowali się, że coś ze mną jest nie tak, że jestem dziwny – ni to, ni sio. Może właśnie dlatego najlepiej czułem się w obecności swojego psa, który mnie nie oceniał, nie wyśmiewał i kochał takiego, jakim jestem.

Potem przytuliłem się do środowiska, do którego wreszcie pasowałem – środowiska LGBT+. A przynajmniej, tak mi się wydawało, że pasuję. Dość szybko ściągnięto mnie z obłoków na ziemię. Nagle okazało się, że środowisko, zwłaszcza lesbijek i gejów, jest tak samo nieprzyjazne i często wrogo nastawione do osób trans, jak środowisko osób hetero. Przekonałem się o tym nie jeden raz. Nawet jeśli różne durne teksty nie były kierowane bezpośrednio do mnie, to jednak odbierałem je osobiście, jako osoba reprezentująca literkę „T”. Co jest ciekawsze, zazwyczaj osoby robiące sobie podśmiechujki z „transów”, dyskredytujące ich męskość bądź kobiecość, poniżające słownie, mają świadomość, że ich teksty właśnie czytają osoby trans. Można zadać sobie pytanie: w jakim celu to robią? Czy są tak bezwzględne, czy tylko mało inteligentne i źle wychowane? A może w ten sposób pompują swoje mikroskopijne ego? Dowalić publicznie transowi jest fajnie – kumple (kumpelki) od razu poczują respekt, a nawet przyłączą się do zabawy – zabawy cudzym kosztem.

Niewiele osób o tym wie, ale mam taką dziwną właściwość, że nie tylko wrogość, ale i niechęć wyczuwam na odległość, nawet tę wirtualną. I jeszcze nie było przypadku, bym się pomylił. A czasem tak bardzo chciałbym się pomylić...

Rzygam już tłumaczeniem, czym jest transseksualizm, dlaczego takie osoby cierpią psychicznie i jak wygląda totalnie popaprane życie. Do tłumoków i tak to nie trafi, never. Rzygam też wszystkimi poniżającymi tekstami kierowanymi do TS-ów – bezpośrednio lub pośrednio. Z tego powodu, coraz rzadziej zaglądam do grup na Facebooku, przestaję wchodzić na gejowskie blogi i czytać zamieszczane tam komentarze. Po chuj mam się jeszcze bardziej dołować? Naprawdę, macie dar zrażania do siebie ludzi.

Chcę Wam tylko uświadomić dwie rzeczy. Bezmyślne (a może rozmyślne) słowa, które kierujecie do ludzi takich jak ja, ranią i pozostają na bardzo długo w pamięci, powodują również, że odsuwamy się od ludzi ze strachu przed nimi. A po drugie, uważajcie, bo może się zdarzyć, że Wasza dobra zabawa skończy się czyimś odejściem – „smutnym, samotnym i ostatecznym”. Jak się wtedy będziecie czuli? Tak, wiem, powiecie, że jednego popaprańca mniej...

Mam już tak dosyć, że nawet przestałem brać pod uwagę (w przyszłości) wejście w związek z gejem, który jest biologicznym mężczyzną. Nie chcę być dla kogoś „okresem przejściowym”, kimś na zastępstwo, póki nie znajdzie się ten Jedyny – „prawdziwy” facet. Nie chcę już więcej słyszeć, że transseksualizm jest chorobą psychiczną, którą powinno się leczyć w psychiatryku, że korekta płci to tylko zachcianka, i że w ogóle budzimy w innych obrzydzenie. Nie chcę być ciągle traktowany jak „coś” poniżej szczura. Nie zasłużyłem na to. I nie pozwolę odebrać sobie ludzkiej godności, bo tylko ona mi została.

Ale żeby nie było, że wszystkich wrzucam do jednego worka z napisem: „Chorzy na transfobię”, dodam, że wśród gejów (i lesbijek) są też ludzie wrażliwi, otwarci, rozumiejący, przyjaźnie nastawieni... Choć tyle miałem szczęścia, że co najmniej kilka takich osób pojawiło się na mojej drodze. Póki co – wirtualnej drodze. Staram się wierzyć, że przyjaźnie te przetrwają. Przynajmniej tyle.

Jeszcze 3 miesiące temu, biorąc udział w Marszu Równości, z dumą patrzyłem na powiewające wokół mnie tęczowe flagi. Wtedy pierwszy raz poczułem, że przynależę do wspaniałej, ogromnej Rodziny. Przez moment byłem jej częścią. Dzisiaj czuję się tak, jakbym po raz drugi stracił swoją Rodzinę.