My life

Staram się spojrzeć na moje życie obiektywnie i dochodzę do wniosku, że byłem totalnie pogubionym człowiekiem. Żyłem w wiecznym rozdarciu pomiędzy płcią biologiczną a odczuwaną, a moim życiem rządziły: nadmierna odpowiedzialność za innych, olbrzymi lęk przed utratą bliskich oraz domu, a także nakręcany (przez matkę) strach „co powiedzą lub pomyślą inni”. Cały czas usiłowałem dostosować się do otoczenia, do warunków w jakich przyszło mi żyć. Sobą mogłem być tylko gdy byłem sam – w wieczornej lub nocnej ciszy, w tych nielicznych i krótkich momentach, gdy zostawałem sam w domu. Sam się dziwię, że tak wiele przetrwałem, że nie stoczyłem się, nie zacząłem chlać, ćpać, że mimo ciągłych myśli o śmierci, nie próbowałem się zabić. Choć tak naprawdę, każdego dnia zabijałem siebie robiąc rzeczy, których nie chciałem robić, przeciwko którym wewnętrznie się buntowałem. Niestety, tylko wewnętrznie. Dobrowolnie pakowałem się w sytuacje, o których z góry wiedziałem, że nie mogą skończyć się dobrze. I byłem coraz bardziej nieszczęśliwy, coraz bardziej samotny, coraz bardziej wycofany. Psychiczny ból zacząłem odczuwać fizycznie aż wreszcie przyszedł moment, że przestałem odczuwać cokolwiek. Prawdopodobnie to mnie uratowało po utracie rodziny i domu. Potem starałem się tylko ten stan wewnętrznej próżni utrzymać, by prześlizgnąć się przez następne dwadzieścia cztery godziny i jeszcze następne...

Uparcie wierzyłem w moc powiedzenia: „Co cię nie zabije, to wzmocni”, dopóki na jednym z kursów nie wysłuchałem wykładu, genialnego psychologa, Jacka Walkiewicza, który powiedział: „To nieprawda. Co nie zabije, to nie zabije. Wcale nie musi wzmacniać. Potrafi sponiewierać i zostać na całe życie.” Miał rację. Pomimo tylu tragicznych zdarzeń nie zrezygnowałem z kontynuowania życia, ale czy to oznacza, że owe zdarzenia mnie wzmocniły? Nie. Gdyby tak było, nie przejmowałbym się wieloma rzeczami, nie dołował nimi, zwłaszcza że to, na ogół, zdarzenia niezależne ode mnie lub dużo mniejszego kalibru, niż te, które mnie nie zabiły.

Chciałbym wreszcie rozliczyć się z przeszłością, zakończyć pewne rozdziały, mentalnie rozstać się z ich bohaterami i zacząć budować swoją przyszłość. Wiem, że nie uda mi się tego zrobić przez najbliższe dwa lata, a może nawet więcej, bo tyle będzie trwał proces diagnostyczny, podczas którego będę musiał wielokrotnie opowiadać o tym, co się wydarzyło. Przy konieczności wracania do wspomnień, operacje, jakie mnie czekają, to pikuś.

Napisałem: „zacząć budować swoją przyszłość” i sam się popukałem w czółko. A cóż ja takiego mogę jeszcze zbudować? Powinienem skupić się na dbaniu o to, co mam, nawet jeśli mam niezbyt wiele. Powinienem również skupić się na leczeniu, żeby w końcu móc stanąć przed lustrem i spojrzeć w nie bez obrzydzenia. Na resztę jest za późno – po prostu.