Dzień Pamięci Osób Transpłciowych

Dzisiaj obchodzimy Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Transpłciowych. W tym szczególnym dniu zapalamy w oknach symboliczną świeczkę, pamiętając o ludziach, którzy stracili życie tylko dlatego, że wyglądem zewnętrznym i sposobem bycia odbiegali od osób cispłciowych. Pamiętamy również o tych, którzy nie mogąc być sobą i żyć w zgodzie ze sobą, postanowili zakończyć – pełne cierpienia i upokorzeń – życie. 

 

2 lata

18 listopada... Dwa lata bez domu. Cholernie długie i trudne dwa lata. O czym myślałem, czego chciałem dwa lata temu? Myślałem i chciałem tylko jednego – przestać istnieć. I tak było przez kolejny rok. Życie w totalnym zawieszeniu, wycofaniu – zewnętrznym i wewnętrznym. Mogłem pójść na tory i w chwilę rozwiązać wszystkie swoje problemy. Zero motywacji do dalszego istnienia, zero motywacji do czegokolwiek. I co takiego się stało, że postanowiłem kontynuować swoje życie?

Przypomniałem sobie słowa pewnej bardzo mądrej osoby: „Pamiętaj, cokolwiek dzieje się w twoim życiu dobrego czy złego – dzieje się po coś”. Zacząłem więc szukać pozytywnych stron całej sytuacji i znalazłem ich co najmniej kilka. Jednak, do przysłowiowego pionu postawiło mnie coś innego. Przypomniałem sobie również teorię, że każdy z nas ma coś ważnego do zrealizowania w życiu, ma pewną drogę do przejścia i jeśli zejdzie z tej drogi, wówczas los robi mu rozmaite psikusy, by na nią powrócił. Słyszałem też trochę inną wersję, że los celowo utrudnia nam zadanie, byśmy pokonywali własne słabości i w ten sposób doskonalili charakter, rozwijali się.

Urodziłem się w niewłaściwym ciele, czego świadomość miałem od dzieciństwa, ale nie potrafiłem tego nazwać. Od momentu, gdy wiem, że jest to transseksualizm, kilka razy schodziłem ze swojej drogi. Próbowałem wszystkiego, by zaprzeczyć samemu sobie – ignorowałem odczucia, za wszelką cenę próbowałem przestawić się na tryb: „zgodnie z fizyczną płcią”, zapomnienia szukałem w pracy i swoich pasjach. Wszystko na nic. Uparcie jednak żyłem tak, jak inni chcieli bym żył. Wbiłem sobie do głowy, że nigdy już tego nie zmienię, bo zawsze będzie przy mnie ktoś, kto zażąda, abym się dostosował do „normy”.

Rok temu dotarło do mnie, że już nie mam czego się obawiać, bo w moim życiu stało się wszystko, co najgorsze. Wróciłem więc do punktu, w którym kiedyś zatrzymałem się dla dobra innych, swoje dobro odkładając ad acta. Wróciłem na właściwą drogę i... poczułem się pewnie i bezpiecznie. Dzisiaj wiem, że jestem tu, gdzie powinienem być. Przede mną droga, która na pewno nie jest łatwa, ale jest MOJA. Po raz pierwszy w życiu, tylko MOJA. Dam sobie radę, cokolwiek się wydarzy.

Malta

Malta to malutki (316 km² – prawie tysiąc razy mniejszy niż Polska) kraj wyspiarski na Morzu Śródziemnym, znajdujący się w odległości 80 km od wybrzeży Sycylii. Stolicą Malty jest Valletta.

Na Malcie kontakty homoseksualne zostały zalegalizowane w 1973 roku.

W 2007 roku maltański sąd nakazał władzom kraju wydanie i zmianę wszystkich koniecznych dokumentów transseksualnej kobiecie, która chciała wyjść za mąż. Był to pierwszy tego rodzaju wyrok w historii Malty.

W kwietniu 2014 roku maltański parlament przyjął ustawę o związkach partnerskich zawieranych przez osoby tej samej płci oraz o adopcji dzieci przez pary jednopłciowe.

Widocznie na Malcie państwo i kościół to dwie różne instytucje (w przeciwieństwie do Polski), skoro weszła w życie taka ustawa, popierana tylko przez znikomą część społeczeństwa. 98% Maltańczyków jest katolikami. Nie oznacza to jednak, że na Malcie osoby ze środowiska LGBT są źle traktowane przez społeczeństwo. (Takie rzeczy tylko w Polsce...) Jest tam sporo miejsc gay-friendly (miejsca przyjazne gejom) i nikomu nie przeszkadzają kluby gejowskie: AXM Malta (San Giljan) oraz Morpheus Bar (Floriana). W stolicy kraju pary jednopłciowe mogą wziąć ślub a organizację wesela powierzyć profesjonalistom (Malta Gay Weddings w Valletta).

Przyjazna Europa

Moje zainteresowanie poniższym tematem zaczęło się dość niewinnie, od rozmowy z Piotrkiem na facebookowym czacie – do którego europejskiego kraju chcielibyśmy uciec przed „dobrą zmianą” i konsekwencjami owej zmiany.

Gdzie w Europie najlepiej żyje się osobom ze środowiska LGBT?

Instytut Gallupa* przeprowadził badania, dzięki którym dowiedzieliśmy się, w których krajach mieszkańcy są najżyczliwiej nastawieni do osób z kręgu LGBT.

Po podsumowaniu wyników okazało się, że najbardziej LGBT-friendly są:

Holendrzy – 87%

Hiszpanie – 87%

Belgowie – 82%

Norwegowie – 80%

Luksemburczycy – 79%

Szwedzi – 78%

Irlandczycy – 77%

Brytyjczycy – 77%

Duńczycy – 76%

Podobne badanie zostało przeprowadzone przez ILGA-Europe** i miało określić, w jakim stopniu kraje europejskie chronią prawa człowieka i równość obywateli. Brano tu pod uwagę, przede wszystkim, zapisy konstytucyjne i wszelkie regulacje prawne ochraniające osoby ze środowisk LGBT. Badaniem zostało objętych 49 krajów w Europie, i tak:

1. Malta – 87,75%

2. Belgia – 81, 85%

3. Wielka Brytania – 81,44%

4. Portugalia – 75,55%

5. Norwegia – 75,55%

6. Dania – 70,9%

7. Hiszpania – 70,19%

8. Finlandia – 67,25%

9. Francja – 66,9%

10. Chorwacja – 66,55%

11. Holandia – 66,1%

12. Szwecja – 64,85%

13. Austria – 64,43%

14. Islandia – 59%

15. Grecja – 58,3%

16. Niemcy – 55,14%

17. Irlandia – 54,7%

18. Węgry – 51,4%

19. Luksemburg – 50,35%

Na dalszych miejscach znalazły się:

25. Szwajcaria – 33,15%

29. Czechy – 31,6%

32. Słowacja – 29,2%

33. Włochy – 28,75%

35. Rumunia 23,45%

POLSKA – 18,3% (miejsce 36 na liście) wstyd!

Listę krajów zamykają:

46. Turcja 8,75%

47. Armenia 7,2%

48. Rosja 6,55%

49. Azerbejdżan 4,85%

Jak wynika z powyższego zestawienia, bliżej nam do Rosji niż malutkiej Malty.

Dodatkowo możemy przeczytać w raporcie opracowanym przez ILGA, a dotyczącym Polski, że w ciągu ostatnich 12 miesięcy (2015 – 2016) stały się bardziej widoczne: negatywna retoryka i sprzeciw wobec równości osób LGBT. Polska nadal nie wprowadziła ustawy o związkach partnerskich, która obejmowałaby również związki osób tej samej płci. Podobnie rzecz ma się z ustawą o uzgodnieniu płci, która została zawetowana przez obecnego prezydenta – Dudę, a weto nie zostało odrzucone przez parlament. Badacze ILGA dostrzegli też wzrost homofobicznych i transfobicznych wypowiedzi i zachowań członków partii rządzącej oraz innych osób publicznych w naszym kraju.

*Instytut Gallupa to najstarszy na świecie ośrodek badania opinii społecznej. Instytut powstał w 1935 roku, a jego założycielem był George Gallup, amerykański socjolog, badacz i publicysta.

**ILGA – Międzynarodowe Stowarzyszenie Lesbijek i Gejów (International Lesbian and Gay Association) założone 8 sierpnia 1978 roku w Coventry (Anglia) przez przedstawicieli organizacji gejowskich z 10 europejskich krajów. ILGA jest jedyną organizacją non-profit na świecie zajmującą się problemami łamania praw człowieka i dyskryminacji ze względu na orientację seksualną. Obecnie obejmuje opieką organizacje skupione wokół ruchu LGBT.