To "normalne" życie

Większość osób trans (celowo nie piszę, że wszystkie, bo nie lubię uogólniać), które rozpoczęły tranzycję po 30-tce, 40-tce lub później, ma za sobą, co najmniej, kilka okresów życia, gdy starały się funkcjonować zgodnie z biologiczną płcią. Dlaczego? Bo utrudniony był dostęp do informacji (o czym pisałem ponad tydzień temu), więc miało się wątpliwości, co tak naprawdę nam dolega. Bo jakże często, najbliższe otoczenie, zmuszało nas do odgrywania ról przypisanych do biologicznej płci. Bo obawialiśmy się stracić nasze rodziny, przyjaciół i to, co się miało: mieszkanie, pracę itp. Wreszcie, niemal każdy z nas przechodził fazę złudnej wiary, że jeśli zacznie się żyć „normalnie” (zgodnie z biologiczną płcią), to poczucie przynależności do płci przeciwnej w końcu zniknie – samo. Jak łatwo się domyślić, próby te kończyły się nie tylko fiaskiem, ale również jeszcze większym skomplikowaniem życia – nie tylko własnego, ale i cudzego.

Cieszy mnie niezmiernie, gdy czytam na forach dla transów, że wielu młodych TS jest dumnych z tego, kim są. Zazdroszczę im takiego podejścia do samych siebie. Nigdy nie byłem, nie jestem i nie będę z tego dumny. Nie widzę najmniejszych powodów do dumy. Bycie transseksualistą nie jest żadnym sukcesem, to jedynie przypadłość z jaką przychodzimy na świat. Czy człowiek, który urodził się z wadą genetyczną, albo – bardziej obrazowo – urodził się niewidomy, powinien być dumny z tego, że nie jest mu dane oglądać piękna świata? Absurd. Dumnym można być z tego, że mimo wielu przeszkód, mimo braku akceptacji, mimo ciężkich doświadczeń losu, dąży się do poprawienia komfortu swojego życia, czyli do korekty płci. Dumnym można być z cechy charakteru, jaką jest determinacja, ale nie z samego transseksualizmu – teoretycznie, bo ja, nie jestem dumny nawet z tej determinacji. Dla mnie to konieczność.

Pozorne życie, zgodne z biologiczną płcią, jest wyjątkowo trudnym doświadczeniem. I różnie się to kończy. Czasem jest to zadawanie sobie fizycznego bólu, by zmniejszyć odczuwany ból psychiczny albo „znieczulanie się” alkoholem lub innymi groźnymi używkami, a także desperackie próby „normalnego” życia, czyli uwikłanie się w małżeństwo, rodzicielstwo. Zdarzają się również próby samobójcze i samobójstwa dokonane.

Transseksualność ma tę jedną poważną wadę, że nie mija. Nieważne, czy będziemy się odurzać, okaleczać, zawierać małżeństwa i zostawać rodzicami, pracować po kilkanaście godzin dziennie albo intensywnie realizować swoje pasje – poczucie uwięzienia w niewłaściwym ciele powracać będzie jak bumerang. Nasze życie przypomina wykres, na którym linia wznosi się i opada, wznosi i opada – najczęściej nieregularnie. Są okresy „wyciszenia”, gdy wydaje się nam, że jest już okej, że wpasowaliśmy się w heteronormatywność i radzimy z nią sobie coraz lepiej, aż nagle następuje coś – może być to drobiazg – co uświadamia nam, że wcale nie jest dobrze i nigdy nie będzie, bowiem ciało, które mamy, nie należy do nas. Zagubienie, cierpienie, depresja i szukanie jakiegokolwiek punktu zaczepienia, by odsunąć od siebie tę świadomość, pozbyć się jej – raz na zawsze. I znów budujemy wokół siebie świat zgodny ze społeczną „normą”, by – po krótszym lub dłuższym czasie – pogrążyć się w beznadziejności i poczuciu zmarnowanego życia. Wreszcie, w którymś momencie, dochodzimy do punktu krytycznego. Wszystkie próby zawiodły, „ciało obce” nadal jest obce, w oczach coraz większa pustka, a we wnętrzu – rozdzierający krzyk, że dłużej tak się nie da żyć – w wiecznym kłamstwie i zaprzeczeniu siebie.

Punkt krytyczny jest początkiem normalnego życia – być może życia przeciwko całemu światu, ale wreszcie w zgodzie ze sobą.